شامل : مثل ها ، اصطلاحات و بیش از ۸۰۰۰ کلمه طالقانی در دسترس شماست.

زبان، اولين و برجسته‌ترين عنصر فرهنگ است. اصولاً موجوديت يک انسان و يک گروه از انسان‌ها به وجود زبان وابسته است. وقتي مجموعه‌اي انسان‌ها يک گروه را تشکيل مي‌دهند، براي برقراري ارتباط وساخت يک فرهنگ ِ مشترک، بايد از زبان استفاده کنند. هر اجتماعي که زباني پربارتر، مستحکم‌تر، زاياتر،ريشه دارتر با قدمت بيشتر داشته باشد از فرهنگ سالم‌تر و غني تري برخوردار خواهد بود.

زبان شناسان، زبان را فراتر از وسيله انتقال پيام يا افهام و تفهيم دانسته و آن را در پيوند بافرهنگ جوامع ارزيابي مي کنند و زبان را براي توسعه اجتماعات بشري مهم تلقي مي کنند. زبان قطع نظراز اين که انگليسي باشد يا روسي يا فارسي و يا پارسي دري يا پشتو و يا زبان مادري ، بخشي از فرهنگ است و بنابر اين حفظ زبان در حفظ تنوع فرهنگي جهان و در مقياس کوچکتر در منطقه و روستا نقش مهمي دارد. لذا امروزه زبان شناسي صرفاً يک حوزهء فني نيست، بلکه مستقيماً با فرهنگ و جامعه سر وکار دارد و بار عاطفي، معرفتي و شناخت هاي مستقيم حاملان يک فرهنگ را حمل مي کند.

يکي از اساسي‌ترين زيرساخت‌هاي يک فرهنگ، زبان ِ مکتوب است. زبان براي تقويت و حمايت ازفرهنگ يک جامعه بايد مکتوبيت داشته باشد. زبان ِ مکتوب هم زاياتر خواهد بود و هم از استحکام لازم دربرابر هجمه هاي ديگر فرهنگ‌هاي ناسازگار برخوردار است. لذا براي ماندگاري زبان بومي طالقانی بايد به نوعي آنها را مکتوب کرد. در معرفي لهجه ها ، کلمات ، اصطلاحات وگويش هاي محلي  براي زنده نگهداشتن زبانهاي مادري و محلي و حفظ و ارتقاء انجام آن را پيشنهاد مي نمايم. لذا زماني که زبان مکتوب شد يعني بتدريج بسياري از واژه‌ها، اصطلاحات، اسطوره‌ها و غيره ماندگار خواهد شد و نسل هاي بعدي نيزراحت تر و متقن تر از آنها حفاظت خواهند کرد. تاکنون در جهان ميليون ها زبان اصلي و فرعي و محلي وبومي وجود داشته اند که طي ساليان محو شده اند و اکنون آثاري از آنها وجود ندارد.

نکته بعدي اينکه، بي شک بدليل علاقه هموطنان مهاجر کرده از وطن به اصالت و هويت و زبان وفرهنگ بومي خود، زبان مکتوب که قابل دسترس همگان باشد، حتي در محل نباشند ، بسيار مورداستقبال قرار خواهد گرفت. وطالقان بدون مردمانش، بدون زبان زيبايش که با گويش‌هاي متفاوت در هر روستاها تکلم ميشود، تفرج گاهي است زيباالبته بدون هويت! " بايد عرض کنم بدون حضور تک تک بوميان که با توجه به شرايط و بدلايل مختلف مجبوربه ترک موقتي و حتي دائمي وطن شده اند نيز مي توان بدون حضور آنها نيز با شيوه هاي مدرن کنوني اين انسجام و گذشته ارزشمند را نه تنها حفظ کرد بلکه گستره آن را حتي گسترده تر کرد. البته اين امري دوسويه است . حضور هموطنان در ايام عيد، ايام محرم و برخي مناسبت هاي مذهبي و ملي ديگر فرصت بزرگي براي همين منظور است. بدليل همين عطش و عشق به وطن و علي رغم تغييرات زباد و شرايط زندگي حتي شاهد حضور گسترده تر آنان از قبل هستيم و با عشق به وطن خود در اين ايام رجوع ميکنند. علي رغم چندين سال حضور در شهرها، به محض ورود به محل ناخودآکاه با همنوع و هم وطن خود باگويش محلي و زبان مادري تکلم مي کنند و شايد برخي از آنها در اين خصوص اکراه داشته باشند و نميتوان و نبايد خرده هم گرفت ولي بي شک قلبا اين ارتباط و پيوند بطور طبيعي برقرار مي شود و نه تنهادوست دارند مخاطب با همان زبان مادري با آنها تکلم کند بلکه لذت هم مي برند و اين نشان از علاقه وگرايش به فرهنگ و زبان مادري و بومي است. لذا بايد به اين امر ارج نهيم. ضمن آنکه افراد دست اندر کار وتوانمند و علاقمند نظير سايت هاي مجازي در اين خصوص نيز بايد همت بيشتري کنند.

انکار زبان و فرهنگ بومي و يا بي توجهي به آن،جهان بيني، انديشه، ايدئولوژي، ادراک و زنجيره وسيعي از بايدها و نبايدها، به عبارت ديگر، تجاربي که از نسل هاي گذشته  به مردم بومي رسيده است مورد غفلت قرار مي گيرد.

و اما در مورد ارتباط اين دو مقوله با توسعه نيز بايد اضافه نمايم ، زبان چيزي است که توسط انسان بيان مي شود. انساني که از فرهنگ آن منطقه يا ناحيه برخاسته است و هنگامي که از توسعه سخن به ميان مي آيد، ناگزير انسان به عنوان يک موجود اجتماعي در مرکز اين توسعه قرار مي گيرد. انسان هاي بافرهنگ، توسعه پايدار هر نقطه اي را بسيار سهل مي نمايند. به همين دليل است که نيروي انساني کيفي بعنوان يکي از عناصر توسعه ملي هر کشور شناخته مي شود. لذا فرهنگ و زبان پويا مي توانند ازعناصر و زمينه هاي توسعه پايدار باشند. فرهنگ غني و قوي زمينه توسعه بيشتر و پايدار تر را فراهم مينمايد. همواره بايد از تنوع حتي تنوع فرهنگي و زباني استقبال کرد و آن را ارج نهاد.